44 - Vierkante meters

Maandag 2 oktober 2023  Marey dur Tille-Messigny et Vantoux km 1160-1189

Naar Frans gebruik is alles op maandag dicht, dus zo ook de bakker. Jammer, want we hadden ons al verlekkerd op een bakje koffie en een verse baguette. Helaas, we moesten het doen met oploskoffie en de krentenbollen van de Appie. Om half acht kropen we in de auto en reed Willy ons via de al bekender wordende weg naar het noorden, en naast de brug namen we afscheid van hem.

Het was een frisse start, zeven graden slechts en ik besloot een dun truitje aan te doen. Even buiten Marey lag de nevel over de velden, en de zon scheen daar heel mooi tegenaan. Een glorieuze dag weer met heel veel zon. Na een stukje provinciale weg sloegen we rechtsaf, een grindpad in dat ons 100 meter liet stijgen. Grind vinden we niet fijn. Elke ondergrond heeft zo zijn specifieke voors en tegens en het tegen van grind, of eigenlijk steentjes moet ik zeggen heeft als nadeel dat je voortdurend moet kijken waar je je voeten zet, zeker als de stenen groter zijn dan een centimeter of vier. Als je niet oppast ga je er boven opstaan en dat voel je wel door je schoen heen, en die maat stenen zorgt er ook voor dat je voet beweegt ten opzichte van je enkel, en dat kost energie. Als de weg ook nog eens naar boven loopt, en dan zeker als de hellingshoek wat groter wordt, kun je op dit soort stenen ook nog eens wegschuiven met je schoen en ook dat kost extra energie. Nee, dan bospaden. Onze lievelingsondergrond, en dan met name bospaden met een klein laagje bladeren. Het is zacht, het veert en het is droog. Wij tekenen daarvoor. Door gras lopen we ook niet graag omdat je je voeten net iets verder moet optillen, wat vermoeit, en gras kan ook heel nat zijn wat soms toch je schoen in weet te komen. Dan is er ook nog asfalt, daar lopen we regelmatig op en het voordeel ervan is dat het heel weinig energie kost, het is wel wat hard maar heel efficiënt. Toch loop ik er liever niet op omdat het me geen gevoel van wandelen geeft, het is alsof lopen dan een klus wordt die je zo snel mogelijk af wilt handelen.

Lopend over de keienweg naar boven werd het al snel te warm voor de trui maar liepen we nog wel door de mist, af en toe door een bosje, soms langs velden met in de verte een dorpje. Het mooie landschap van gisteren hield nog even aan tot in Is sur Tille, onze eerste stopplek, waar we gingen zoeken naar een bakje koffie. Een restauranthouder verwees ons naar een cafeetje bij de kerk, en onderweg was naar alweer goed Frans gebruik de vvv dicht zodat we helaas geen stempeltje konden halen. We zagen ook geen kerk, dus probeerden we ons koffiegeluk bij een lokale tabak- en gokwinkel waar we heel vriendelijk werden begroet en aan muntjes werden geholpen voor de koffieautomaat waar Jon geholpen werd door de lokale 60 plussers. Het heef Jon’s mening over de Fransen weer een beetje positiever gemaakt. Of eigenlijk is hij al om en zijn we het er allebei over eens dat Fransen gastvrij zijn, vriendelijk en geïnteresseerd. Met de koffie in het lijf liepen we naar de uitgang van Is sur Tille om prompt langs de kerk te lopen, met een terrasje aan de overkant in de zon en Jon wilde zijn sok nog goed doen, dus besloten we om dan nog maar een bakkie te doen. Onze buurman begroette ons vriendelijk en vroeg of we de Chemin St Jacques liepen. Dan deden we. En of we ook naar Compostella liepen. Ja, dat deden we ook. Het enthousiasme schoot in de man zijn ogen en hij vertelde ons dat hij de route ook gelopen had, vanaf Le Puy en Velay in drie maanden door naar Compostella. Rugzak om, tentje mee en slapen bij kerken en voetbalvelden. En dat alles eerder dit jaar, dus er kwamen herinneringen terug die hij gelijk ging delen met de vrouw met wie hij aan het tafeltje zat, middels foto’s op zijn telefoon. De koffie was op zijn rekening en met een ferme handdruk namen we afscheid van hem.

Na Is sur Tille begon de grootte leegte. Landbouw in Noord Frankrijk is van de vele vierkante meters, enorme lappen grond die bebouwd worden met 1 gewas, en nu begin oktober vooral met niks. De oogst is overal zo goed als klaar dus we liepen langs kilometers kale velden, over (vlakke) wegen met keien van ongeveer 4 cm en zonder een boompje in de buurt en met de zon in ons gezicht. Wandelen werd zo wel een klus, het water ging er in rap tempo door en de kilometers regen zich monotoon aan elkaar. Gelukkig stonden Willy en Marianne al op ons te wachten in Messigny. We hadden het inmiddels behoorlijk warm gekregen en keken uit naar de airco van de Lexus. Snel zoefden we naar Dijon waar we verkwikt door de douche naar het Musee des Beaux Art gingen en waar ik met name het werk van Sluter en Broederlam wilde zien, gemaakt in opdracht van de graven van Bourgogne in de 14e en 15e eeuw. Heel mooi. Morgen hebben we een rustdag waarin Jon, Willy en Marianne naar wijnhuizen gaan en ik een dag Zwitserse projecten ga bespreken.