43 - Taxi Willy

Zondag 1 oktober 2023  Auberive-Marey dur Tille km 1129-1160

Wat een luxe! Taxi Willy brengt ons vandaag naar ons startpunt, Auberive, en Marianne is zijn bijrijder. Jon en ik zitten achterin de Lexus, net als gisteren, toen we bij Willy instapte, in Klinge, en hij over de peages naar Dijon scheurde door het eindeloos golvende Franse land en ik een artikel beoordeelde voor het tijdschrift Scientific Reports. Madelon had in Dijon weer een mooi huisje voor ons gevonden, pal in het oude centrum van deze prachtige stad. Het aanbod van Willy om ons te rijden lag al een tijdje, toen hij tijdens een gesprek over de Camino vroeg of we ook door de Bourgogne zouden lopen, en dat hij dan wel wilde chauffeuren. Willy en Marianne zijn al vaak in de Bourgogne geweest en zijn er altijd heel enthousiast over. Mooie streek, lekkere wijn, lekker eten. Dat vonden wij goed klinken, dus dan lopen we toch door de Bourgogne! ’t Is maar een beetje om. Zo gezegd zo gedaan, onze route liep toch al via Luxemburg dus vrij oostelijk en om die reden zaten we gisterenavond te eten bij de speld op Place de la Liberation tegenover het bisschoppelijke paleis en werden we geholpen door precies dezelfde ober als afgelopen zomer toen we hier met de meiden waren. Door de zwoele stad liepen we om de kathedraal, we aaiden de uil van Dijon en luisterden vervolgens elke 15 minuten naar de Jacquemart die Filips de Stoute in 1382 heeft gestolen in Kortrijk en hier in de klokkentoren heeft opgehangen. De bedoeling was om te vertrekken om negen uur, maar de mislukte pogingen om het koffieapparaat aan de praat te krijgen noopte ons om in de stad nog een bakkie koffie te halen. Gelukkig was dat te krijgen bij de bakker om de hoek dus verkwikt stapten we in de auto en reden naar Auberive. Al snel zaten we in het nationaal park De Forets, een groot gebied met heel veel bos en kleine weggetjes, en hele kleine dorpjes, dat op de rand ligt van de departmenten Bourgogne en Haute Marne. Het is hier ook wat hauter inderdaad, vrij steile heuvels, met door rivieren doorsneden valleien en erg veel bos, wat voor het eerst is sinds we in Frankrijk zijn. Hoe verder we van Dijon waren hoe kleiner de weggetjes werden en Willy werd steeds opgewekter want dit is pas echt rijden. Na dik een uur kwamen we aan in het kleine dorpje Auberive, en reden we naar de plaatselijke abdij waar vanaf tien uur, volgens onze informatie, een kunsttentoonstelling te bezichtigen was. Helaas, de abdij was ferme, dus geen kunst deze ochtend. Wel zon, en veel ook want de hele dag is de lucht strakblauw geweest. In Auberive hebben we afscheid genomen van Willy en Marianne, die gingen wat rondrijden in de buurt, de boel verkennen en wij gingen het pad op. Een dikke dertig kilometer vandaag en mijn benen hadden er zin in. Die van Jon niet, hij had de hele dag moeite met de hoogte (617 hoogtemeters vandaag). Vorige week was heel erg druk geweest voor hem, met een aantal opleveringen van woningen, dus hard gewerkt, weinig geslapen en dat werkt door in de fysieke gesteldheid. Verder geen probleem, dan lopen we wat langzamer en nemen we wat meer pauzes, we hebben totaal geen haast tenslotte.

Het was een heel rustig gebied, met veel klimmetjes, en een paar lieve kleine maar superstille dorpjes. Het was heuvel op, heuvel af, door bosjes, door bossen, langs velden met koeien. Heel rustgevend. In Lamargelle sur Bois lunchten we, naast een prachtig huis, onder een dikke boom aan een gammele picknicktafel en met uitzicht op de kerk. We aten en we luisterden en we hoorden helemaal niks. Geen auto, geen hond, geen mens, geen vliegtuigen. Het was er gewoon absoluut stil. Het gekabbel van een beekje was het enige dat we hoorden. Wat vandaag verder opviel was de hoeveelheid vliegen, die aangetrokken werden door onze zweterige lichamen en lastig waren weg te slaan. Er waren ook opvallend veel sprinkhanen en ook nog veel bloemen. Het voelde op ’s morgens vroeg na eigenlijk de hele dag aan als een zomerdag. Maar, al was het was ongeveer 26 graden, toch was het nog nat in de schaduw. Een dikke dertig kilometer verder, Jon had zich er op karakter door heen gesleept, zaten Willy en Marianne op de rand van de brug over de Tille, in Masey sur Tille, tegenover het lokale waslokaal en vergezeld van een groep van zes jongens die met een wheely over de brug reed. De zon scheen nog steeds, tijd om onze zweterige lijven te gaan douchen in Dijon.