51 - Bosbosbosbosbos

Vrijdag 16 februari 2024 Langres-Auberive km 1348-1373

En voor je het weet is het de laatste dag van onze wandelvierdaagse. Vier dagen wandelen lijkt veel maar ze zijn echt zo maar voorbij! Je komt al snel in een regelmaat die heel goed bevalt. Sleep, eat, walk, eat, repeat. Tussendoor een beetje lezen, veel kletsen, beetje cultuur, blogje schrijven. Heel overzichtelijk allemaal. Vandaag slopen we als dieven in de nacht uit ons huis, Willy en Marianne lagen nog op bed toen wij om acht uur naar buiten gingen en over de wallen naar de westpoort liepen om vervolgens stijl naar beneden te lopen over de heuvel die we gisteren met moeite hadden beklommen. Het was daar beneden een wirwar van paden, GR7, Via Francigena, Camino, lokale paden maar dankzij Organic Maps gidsten we ons er moeiteloos doorheen. Hierna ging het op en neer en op en neer, en werden de asfaltpaden ingeruild voor bospaden, soms verhard maar later ook drassig. De grond is hier een spons, en de klei zuigt aan je voeten. Zoals Jon het zei: “Het is alsof er een kilo klei aan m’n voeten hangt” en ik zei “Een stap hier kost 20% meer energie dan een stap op een asfaltweg”. Vermoeiend dus en toen ging het ook nog regenen, een beetje en later meer, dus poncho aan en beenkappen aan. Later regende het weer wat minder dus poncho uit, die van binnen heel nat was door het zweet. De beenkappen hielden we aan, jas uit. Toen weer regen dus poncho aan en zo de hele dag door. Ik had gisteren mijn schoenen nog gepoetst, daardoor bleef ook mijn rechterschoen, die lek is, ook redelijk droog. Het was ook rivier-technisch een interessante dag. Op een gegeven moment hield ons pad op en ging over in een rivier, maar dertig meter verder was het weer een pad. En even later liepen er twee riviertjes naast elkaar waarvan er een eigenlijk ons pad was. Maar nog gekker was het toen we naast ons pad een stroompje hadden, dat met ons mee naar beneden stroomde, en ineens was ie weg! En honderd meter verder was ie er ineens weer, het riviertje leek een stukje onder de grond te lopen. Dat had ik nog niet eerder gezien.

Heuveltje op, heuveltje af, stukje afsnijden waar dat kon (en betrapt worden door Willy en Marianne die precies op dat moment op de weg reden), nog een stukje afsnijden door dwars door het bos te lopen en uiteindelijk komt er ook aan lange wandelingen een einde en staat er in ons geval een luxe Lexus precies op het eindpunt van de wandeling! Met het einde van de etappe is nu ook het gat gedicht en kunnen we de blik vol op het zuiden richten. Nog 1 etappe in het voormalige gebied van Bourgondië, tot aan de abdij van Cluny en dan gaan we het Massif Central in.