48 - Op de koffie bij Marie

Dinsdag 13 februari 2024 Fraine-Bourbonne les Bains km1268-1292

Na een half jaartje pauze hebben Jon en ik weer een weekje wandelen ingepland, vlak voor mijn vertrek naar Lund, zodat we het resterende gat van vier etappes ten noorden van Dijon kunnen dichtlopen. Willy en Marianne zijn er ook weer bij dus gisteren reden we via Zeist over Het Kalf naar Contrexeville voor de eerste overnachting. In Bourbonne was er niks te vinden qua AirBnB dus gingen we terug naar Contrexeville waar Pippo ons met heftige armbewegingen op stond te wachten om de auto richting de parkeerplaats achter zijn huis Arc en Ciel te gidsen en om ons vervolgens het ruime appartement te laten zien in klassiek jaren zestig stijl met plastic tegeltjes op de vloer en bruine fauteuils in de woonkamer. “Alsof ik bij Mit op bezoek ga”, zei Willy. De volgende ochtend bracht Pippo ons een zeer uitgebreid ontbijt die ons genoeg energie gaf voor de rest van de dag. Willy reed ons door de mist naar het stille plekje op de Romeinse weg bij de afslag naar Fraine. De zon probeerde door de mist heen te prikken, maar dat lukte nog niet erg wat een heel mooi verstild beeld gaf. Als legionairs liepen we de eerste vijf kilometers over de kaarsrechte weg, en spraken ondertussen over technologische innovatie, en hun acceptatie daarvan. Gaan mijn achterkleinkinderen geholpen worden met Crispr/Cas technologie, wat weerhoudt de Nederlandse gezondheidzorg om Clear te introduceren? Je hebt altijd voor en tegenstanders en het gesprek kwam daarmee op polarisatie versus grijs denken, hoe dat in de Spaanse burgeroorlog zorgde voor de afslachtingen die hebben plaatsgevonden en hoe het land zich door juist niet voor totale gerechtigheid te kiezen maar om dingen te laten uiteindelijk toch verder zijn gekomen. Is dat de oplossing voor het probleem met de Israëliërs en de Palestijnen?

Bij Auriel-Maison hing het plaatsnaambord ondersteboven, net zoals in veel dorpen in Frankrijk, wij vermoeden dat dit een actie is van de boeren tegen het zwabberende landbouwbeleid in Europa. Inmiddels waren we wel toe aan een kopje koffie maar het valt in deze contreien nog niet mee om dat te vinden want de dorpjes zijn erg klein en er zijn nauwelijks nutsgelegenheden. De helft van de huizen zijn in verre staat van verval en in de gemiddelde Grand Rue wordt je door veel rolluiken aangekeken maar we ontwaarden toch een rijdende winkel in de straat en probeerden ons geluk uit. Het bleek een bakkertje te zijn, maar op onze vraag of hij koffie had moest hij ontkennend antwoorden maar de vrouw die aan zijn balie stond mompelde iets van “cafe” en zwaaide met haar armen in de richting van een huis. Naar de bakker zei ze nog: “Maak even een foto van die twee mannen voor het geval dat.”,  met een vette knipoog. Een minuut later zaten we aan de Senseo koffie van Marie in haar gezellig rommelige keuken en spraken we over onze wederzijdse gezinnen, hoe rustig het dorpje is met weinig pelgrims in de wintermaanden ( Vous etes le premier cette hiver) en hoe God ook verdwenen lijkt uit Auriel-Maison. We bedankten Marie vriendelijk en liepen het bos in achter Auriel, met een flinke kuitenbijter naar boven en vonden onze weg op bospaden en stukken weg die meer op een vaarweg leken. Het weer was inmiddels heerlijk, de zon zat erdoor en het lopen ging als vanzelf. Voor we het wisten kwamen we aan bij een grasveld met picknicktafels en een prachtig uitzicht op de vlakte onder ons, waar we in het zonnetje onze krentenbollen met oude kaas van Marianne opaten en de informatie lazen over het dorpje Serqueux waar we over uitkeken. Dertig jarige oorlog, de pest maar vooral ook een enorme leegloop in de negentiende eeuw met massale emigratie naar Amerika. Op de top woonden er 1500 mensen, nu nog 300 en het neemt nog steeds af. Dat beeld werd even later in Bourbonne-les-Bains bevestigd, een mooi statig dorpje met prachtige woningen maar de helft  vervallen en op een schoolklasje met Mardi Gras kinderen na bijna niemand op straat. In de lokale kerk werden we aangesproken door de priester, hij vroeg onze naam en wat ons doel was van het bezoek. We vertelden over Compostella en hij nam ons mee naar het Maria beeld waar hij met ons een gebed deed voor een behouden tocht. Daarna ging hij zijn stempel halen en zette de stempel van Bourbonne- les-Bains in ons pelgrimspaspoort. Eenmaal buiten werden we aangesproken door een Maastrichtenaar die hier “in het Drenthe van Frankrijk” woonde en ons beeld van de streek bevestigde. Veel oude mensen, veel leegstand, veel Nederlanders met een vakantiehuisje die proberen te helpen om de boel wat op te knappen. We sloten de tocht af met een biertje in het lokale casino (de enige gelegenheid die open was), en ook in Contrexeville aten we bij het restaurant van de casino. Zowel Contrexeville als Bourbonne zijn kuuroorden vanwege hun bronwater en hebben naast een spa ook een casino, die de grandeur van nog veel langer geleden uitstraalt (voor de oorlog) en daardoor het verval in de streek nog een benadrukt.