41 - Twee steden, vier mensen

Zaterdag 9 september 2023  Metz-Montauville km 1073-1104

Zoals beloofd komt nu het stukje terug in de tijd, het stuk dat Jon en ik te interessant vonden om niet te delen met onze geliefden. We wilden het mooie Metz en Nancy graag doen met Madelon en Eugenina, en sloegen daarom na etappe 33 een stukje over, maar nu zijn we weer terug. Op vrijdag reden we op ons gemak naar Metz, parkeerden in dezelfde parkeergarage als destijds en sliepen in exact hetzelfde hotel Le Cathedrale en de dames waren onder de indruk van de mooie stad, zoals wij dat destijds ook waren. We gingen vervolgens te voet naar het Centre Pompidou, een publiekstrekker in deze stad, en zagen naast een Monet en andere impressionisten ook een echte Hornbach. Dat was na de baksteen in Bordeaux het hoogtepunt van dit jaar.

Het mocht dan September zijn, de zomer was zeker nog niet weg. In de zwoele zomeravond aten we een heerlijk maal op het terras schuin tegenover het hotel, en we genoten. De volgende dag zijn Madelon en Eugenina de stad in geweest en toen we ze in Nancy weer zagen vertelden ze ons dat ze bang waren dat Nancy tegen zou vallen, en dat ze wel heel vroeg uit die ontzettend leuke stad weggingen. Dat viel gelukkig heel erg mee maar daarover meer.

Jon en ik vertrokken lekker op tijd, om de warmte van de dag voor te zijn. Er werd 32 graden voorspelt dus we hadden volop water mee, pet op, zonnebril op en gaan.

Metz is een echte waterstad. De Moezel stroomt er met diverse stromen doorheen en er zijn allerhande aftakkingen en kanalen. Wij liepen al snel langs het Canal de Jouy, een kaarsrechte en kilometers lang kanaal met een dijkje voor wandelaars, en volop bomen. Dit zijn makkelijke kilometers. Er liepen volop wandelaars, hondenbezitters en er was ook een hardloopwedstrijd in voorbereiding en op een gegeven moment kwam het kanaal in de Moezel uit en ging ons pad aan de westkant van de Moezel verder, met wat zijkanalen, oude lopen en daardoor veel water. We liepen langs een meertje en Jon’s oor ving een piep op die hij wist te bepalen als het afgaan van een visalarm. Inderdaad, een paar tellen later zagen we een pezige oude man met een hengel met strak gebogen top op een steigertje staan om een vis binnen te halen. Voor ons zijn vissers toch wel de mensen met wie we het praatje aangaan. De arm van Jon helpt daarbij, “je suis pecheur de brochet”. Meneer niet, die is pecheur de carpe en staat heel op zijn gemakje een flinke joekel naar binnen te hijsen. Zestien kilo schoon aan de haak, die in een periode van 20 minuten is gehengeld. We hebben hem (ze) gefotografeerd, met mijn telefoon maar ook met die van de man zelf! Leuk is dat. Met houtje touwtje Frans is het toch altijd leuk om dat contact te hebben. Ook een stukje verderop zagen we het leven van de Fransen, een groepje mensen was een wijngaard aan het oogsten. Twee plukkende vrouwen gingen desgevraagd graag voor ons poseren. 

De  tocht ging vlot en al wandelend bepaalden we dat we onze tocht niet in Vandieres gingen eindigen, zoals we tegen de dames hadden gezegd, maar dat we iets verder zouden lopen, kilometertje of vier verder zodat we de volgende dag wat minder ver hoefden en we samen konden ontbijten. Al met al best een pittige wandeling maar fijn om door Madelon en Eugenina te worden opgehaald met lunch! Hierna reden we door naar Nantes waar Madelon haar faam van huisjesvinder hoog hield: een prachtig oud huis aan de Grande Rue van Nantes, pure middeleeuwen van buiten en prachtig appartement van binnen. De dag sloten we af in stijl, aan een tafeltje buiten met supervriendelijke bediening en heerlijk eten met uitzicht op de kathedraal en goed gezelschap. Puur genieten.