40 - Urgence adultes

Donderdag 8 Augustus 2023  Gevrey Chambertain – Nuits Saint Georges km 1059-1073

Het was alsof we ineens in een andere scene van een film stonden, in een andere wereld met een heel andere beleving. Van twee formica stoeltjes en dito tafeltje, twee kopjes koffie en broodjes in een wit betegelde koffietent die inpandig was van de locale SuperU in Nuits Saint Georges naar een landweggetje waar Madelon op haar lag met twee afgebroken tanden en veel bulten en vier meiden met fietsen ernaast, plus een ambulance en een man met een luchtballon in zijn aanhanger, en dat in 30 minuten.

Wij vertrokken die morgen uit ons huisje in Gevrey om naar Beaune te wandelen. Madelon en de meiden zouden die ochtend een fiets huren voor een rondje door de streek en ze zouden ons ’s avond opwachten in Beaune. Mooi geregeld, schoenen aan en gaan.

Al snel liepen we het dorpje uit. Net als de meeste andere dorpjes die we tot nu toe tegenkwamen en die we nog tegenkwamen vandaag, wonen er weinig mensen, is er bar weinig toerisme of horeca. Het zijn echt werkdorpjes, feitelijk boerendorpjes met in de velden om de dorpen heen hun belangrijkste gewas: druiven. 

De wijngaarden zagen er allemaal keurig uit en er werd ook veel in gewerkt: grasmaaien, trossen eraf knippen, snoeien. Op een gegeven moment kwamen we bij een wijngaard met een poort ervoor. Aan de andere kant van de weg stapte een man uit zijn auto. Ik vroeg hem of hij de eigenaar was van de wijngaard en zijn mimiek zei duidelijk nee. Ik geloof dat wijnboeren bepaald geen sappelende boertjes zijn maar sjieke agrariërs. Een stukje verderop kwamen we bij Clos de Lambray en Jon vroeg zich af wat een flesje van dit veldje kost. Vierhonderdvijftig Euro! Ongelooflijk. Een stuk verderop kwamen we bij Echezaux en enthousiast riep ik uit: ”Hee, die heb ik bij wel eens gedronken bij Willy en Marianne.” Het was ons duidelijk dat we hier door een sjiek stukje van de Cote d’Or liepen, waar ’s werelds meeste prestigieuze wijnen vandaan komen. Leuk om dat mee te maken en in oktober verder te gaan doen onder begeleiding van Willy en Marianne.

Ergens halverwege kwamen we op een uitzichtpunt met een bord erbij. Het was ons al opgevallen dat de route aan de voet van een heuvelrug liep en dat een blik op het oosten een hele vlakke vallei liet zien met aan de horizon bergen. Zijn dat de Elzas, de Jura? Op het bord zagen we dat al die bergen inderdaad te zien zijn maar dat in het zuiden ook de Alpen en het Mont Blanc massief te zien was. Je voelt je op dat moment op een landkaart staan en snapt ook waarom men voor het bestaan van kaarten toch bewust was van ver weg liggende gebieden. Ergens tussen elf en twaalf liepen we stilaan Nuits Saint Georges in, en probeerden we met Madelon contact te krijgen om lunch te plannen, maar we kregen geen contact. In het dorpje besloten we om in de lokale supermarkt een broodje te scoren en bleken we dus, in hierboven geschreven koffieplekje, ook te kunnen zitten. Ik ging net zitten toen mijn telefoon ging. Het was een onbekend Nederlands nummer, het bleek Vera te zijn die uitlegde dat Madelon was gevallen met de fiets, dat ze op de grond lag. Er was een man gestopt om te helpen, en na enig overleg besloten Jon en ik onze wandeling af te breken, een taxi te bellen en naar de plaats van het ongeluk te gaan. Binnen tien minuten stond de taxi voor, en een kwartier later stonden we in de buurt van het dorpje Curley waar we een ambulance zagen staan en een auto met aanhanger met luchtballonmandje. Madelon lag inmiddels in de berm, met een groepje mensen erom heen. De taxichauffeur ging zich er meteen mee bemoeien en niet veel later lag Madelon in de ambulance, stapte ik in de taxi en Jon met de meiden op de fiets. In het academisch ziekenhuis van Dijon is Madelon opgelapt: lip gehecht, stukje tand uit haar lip, andere wonden verzorgt. Later in de week werden dat grote bloeduitstorting, met name aan de rechterkant. Een flinke smak, flink schrikken voor iedereen maar goed verzorgt door passanten, EHBOers en de mensen in het ziekenhuis.