31 - Vaarwel Lage Landen, enchanté la France

Donderdag 5 januari 2023 Remich- Sierck les Bains km 826-848

Dag twee van onze wandelingen in de kerstvakantie begon weer in Weiswampach, en begon ook weer vroeg om zo vroeg na zonsopgang op pad te kunnen. Met bammetjes, fruit en water in de tassen reden we naar de benzinepomp om ook daar proviand in te slaan: diesel voor de Volvo XC90 en sigaretten voor Jon. En toen op naar Sierck les Bains net over grens van Luxemburg en Duitsland, aan de Moezel in de vallei. Om negen uur hadden we afgesproken met de taxichauffeur voor het lokale station maar we waren er al om kwart voor negen. Om tien over negen was er nog steeds geen taxi dus belden we maar eens: de taxi stond in het verkeer van Luxemburg en het  zou nog eens 30-35 minuten duren voordat hij er kon zijn. Lekker dan, bel dan even om het te laten weten. Gelukkig is er nog Google, dus een minuut later kon ik in mijn beste Frans een lokale taxi bellen, die er een kwartier later was en ons nog eens 15 minuten later afzette in Remich. Ter plekke besloten we onze traditie van koffie met croissants uit te breiden bij Salon Remich, waar ook een kort bezoek aan het toilet leerde dat er geen wc papier was, maar gelukkig was pelgrim Jon zeer goed voorbereidt zodat we met volle maag en lege endeldarm de tocht konden beginnen.

Op pad dus, en deze keer letten we heel goed op de gele vierkantjes, om niet weer een omweg te moeten lopen. De zon scheen dapper door de wolken heen, wat het wandelen veel aangenamer maakte dan gisteren. Het uitzicht op de Moezel, eenmaal hoger in de heuvels,  was prachtig, en het uitzicht liet mooi de hele vallei zien. Ik ben benieuwd wanneer die ooit is ontstaan. Deed me terugdenken aan de gutsporen in het landschap waar ik eerder over schreef. We liepen door eindeloze wijngaarden, op en neer, en op en neer tot we bij een hele lange trap aankwamen met bovenaan een groot beeld. De trap leidde ons naar beneden, naar het dorpje Windange waar het lokale cafe ons opwachtte. Tijd voor lunch! We aten er een lekkere panini met salami en een bak koffie. De mannen van de lokale schutterij kwamen ook binnen, allemaal in groen uniform en hadden een gezellige lunch, net als wij. Gelukkig waren we ook voor de volgende uitdaging voorbereidt: betalen kon alleen met cash maar die had alweer Jon bij zich. Wat een enorme wereldreiziger is het toch!

Na Windange liepen we onder de snelweg door, die van Luxemburg Stad naar Trier loopt, en vlak daar achter lag Schengen al, heel klein maar zo beroemd vanwege het verdrag. Jaja, hier ging het dan echt gebeuren, we stonden op het punt om Luxemburg te verlaten.

Het was alleen even de brug over, Duitsland in, naar de oostkant van de Moezel, waar we langsliepen en al na twee kilometer liepen we Frankrijk in. Een bijzonder moment, want na 850 km wandelen door België, Luxemburg en Nederland komen we aan in het noordoosten van dit hele grote land dat we in het zuidwesten weer uitgaan. Van het platte land tussen de rivieren en de zandgronden in Brabant liepen we de heuvels van Limburg in en gleden toen de Ardennen in, stil en leeg en heuvelachtig om daarna de Our, de Sure en de Moezel te volgen tot deze brug.

Na 5 km komen we aan in Sierck les Bains, ik stap er nog eens lekker in de hondenpoep, we bekijken het mooie kasteel van de graven van Lotharingen en ik loop de VVV in en koop een wandelboekje van de Camino door Lotharingen. De vrouw achter de balie vraag of we een stempeltje nodig hebben. Nee bedankt, misschien dat we er later mee gaan beginnen omdat je als pelgrim wel wat voordelen hebt hier en daar, bijvoorbeeld met onderdak.

Ons aankomst in Sierck les Bains is ook het moment dat we afscheid nemen van Weiswampach als thuisbasis. Jammer hoor, Jon en ik zijn ons er echt helemaal thuis gaan voelen en we hebben een aantal keren anderen met ons mee kunnen nemen en zo het wandelen kunnen combineren met familiezaken. Vanaf nu gaan we weer op de route onderdak zoeken, om te beginnen ergens halverwege Sierck en Metz. On y va!