30 - Wandelen met Erwin is altijd fijn, zelfs als het takkeweer is.

Woensdag 4 januari 2023 Grevenmacher-Remich km 796-826

Meewandelen is een optie die we al eerder met succes hebben beproefd met Mattie in de Peel en in de Ardennen. Meelopers maken de dag anders, heel leuk voor de afwisseling en het is een prachtige manier om eens uitgebreid met iemand bij te kletsen of iemand te leren kennen. Deze keer zou Mattie weer meegaan maar hij had nog last van operatie en haakte voor deze keer, met tegenzin, af. Als vervanger had ik Karin gevraagd mee te gaan met de wandelcoaches. Karin moet haar hersenen eens laten doorwaaien om te zien welke kansen er zijn nu ze bij haar werkgever niet langer nodig is en ze dus een baan gaat zoeken. Helaas haakte ook Karin af omdat ze nog wat afspraken met oud collega’s had. Jammer, volgende keer beter. Toen kwam Erwin in het vizier. Erwin’s skivakantie ging niet door omdat zoon Tristan met een afgescheurde pees zat. Wat een pech voor Tristan maar ook voor Erwin, dus die hebben we meegevraagd en hij antwoordde met een volmondig “ja”.

Dinsdagmiddag kwam Jon iets eerder naar Zeist zodat wij de boodschappen voor de dagen konden doen. Het werd een volle auto omdat we naast de drie wandelaars ook nog Saar, Fiene en Madelon als medepassagiers hadden. Een paar dagen Weiswampach in de kerstvakantie is nooit weg, en Fiene had dus ook haar vriendin Saar meegevraagd. Gezellig! Gelukkig passen er veel makke schapen in een hok dus bepakt en bezakt reden we richting Luxemburg.

Op de Kuarregaard gingen we inkwartieren, ieder zijn plekje zoeken, we warmden de kliekjes van de dag ervoor op als avondeten en keken samen naar de film Avatar omdat we de dag ervoor deel twee in de Maxi4d variant hadden gezien in Kinepolis Utrecht.

Om half zeven ging de wakker al weer, en om kwart over zeven gingen we rijden zodat we om negen uur de bus konden pakken in Remich, het wijndorp aan de Moezel. Ook hier bleek het weer lastig om parkeerplek te vinden, of eigenlijk was er overal parkeerplek maar altijd met een maximum van drie uur. Geen idee waarom dit zo is, in Grevenmacher was het ook al zo’n klus. Het gratis busje bracht ons naar Grevenmacher, en onderweg ging het helaas al regenen. Regen die je kunt negeren? Nee, niet echt dus liepen we snel naar een bakkertje voor een croissantje en bak koffie en om ons goed in te pakken in poncho en beenkappen. Erwin trok zijn Maja de Bij tenue aan.

Al in het dorp vonden we de Camino tekens, we knipten een Jezus bij de locale kerk en liepen al snel het dorp uit, langs een kapel met prachtig uitzicht over de Moezel en toen de heuvels in. Al babbelend kwamen we drie kwartier later aan bij een snelweg. Snelweg? Ja een snelweg. Oh, maar hier moesten we toch helemaal niet zijn, dit is veel te ver van de Moezel af. Een blik op de wandelap leerde ons dat we de verkeerde bordjes hadden gevolgd, die van de Camino die via Luxemburg en Vazelay loopt. Wij hadden de gele vierkantjes van de GR5 moeten volgen. We moesten ongeveer een half uur terug om weer op de route te komen. Wat hebben we geleerd spelend kind? Read the fucking manual, het GR5 boekje was duidelijk zat. Jan mopperde op Jan en Jon mopperde op Jon en Erwin haalde zijn schouders op.

Enfin, gelukkig kwam de Moezel weer in zicht en liepen we op z’n GR5 (Jon: “Daar is een nog hoger punt, daar gaan we vast naar toe”. ) door de heuvels boven de Moezel, met overal wijngaarden. Dit is echt het wijngebied van Luxemburg, met zowel aan de Luxemburgse als Duitse kant wijngaarden zover het oog reikt. In elke dorpje zijn wijnmakerijen en staan wijnpersen in de voortuinen. De wijngaarden gaan naar het zuiden toe nog een paar kilometer door maar stoppen dan, volgens onze taxi chauffeur (van morgen).

Ondertussen wisselde de regen af met harde wind  en soms was het een momentje droog. Prettig was anders. Het was ook behoorlijk klimmen, 775 hoogtemeters in totaal. We hadden de poncho’s aan, het was kil en nat dus dit was wel een werkdag, en wat minder genieten. Gelukkig hadden we Erwin bij ons dus was er op alle momenten een positieve noot, een grap en heerlijke Hollandse nuchterheid. Erwin is wat ons betreft geslaagd voor het Camino examen en mag zeker nog een keer mee.

Op een gegeven moment liepen we een stukje over de provinciale weg naast de Moezel en zagen een strak en vlak fietspad langs de rivier lopen. We besloten even schijt te hebben aan de GR5 en liepen in ganzenpas over het fietspad naar Remich. Het was wel mooi zo.

In de auto naar huis regelde ik alvast de taxi voor de volgende morgen, en thuis had Madelon poulle au Rotschild voor ons gemaakt, wat een feest!