25 - Kuitenbijter met premature atriale contracties en lopersknie

Zondag 22 mei 2022 Dasburg Pont-Stolzembourg km 671-689

Wikipedia: Het Iliotibiaal frictiesyndroom (ook wel lopersknie genoemd) is een frequente blessure bij hardlopers. De tractus iliotibialis is een weefselverdikking aan de buitenzijde van de dij. Deze band loopt van de buitenzijde van het bekken over de heup en knie en hecht aan net onder de knie. De tractus iliotibialis is belangrijk voor het stabiliseren van het kniegewricht tijdens hardlopen. Hierbij beweegt de band van achter het femur (dijbeen) in anterieure richting en wrijft hierbij over de laterale knobbel van het femur. Dit constante wrijven kan de band doen ontsteken wat de klachten veroorzaakt.

https://www.rwjbh.org/: premature atriale contracties (PAC's) zijn extra hartslagen die beginnen in een van de twee bovenste kamers van uw hart (atria). Deze extra slagen verstoren je normale hartritme. Ze zijn een soort hartritmestoornis.

Al moeten we met een rollator naar Santiago de Compostella, komen zullen we er! Met 51 en 52 jaar oud zijn we nog fit zat maar we zijn toch ook best wel een paar keer naar de garage gemoeten voor spoedreparaties. Jon is geopereerd aan z’n linker meniscus, heeft een wespenallergie en heeft een klaplong gehad, ik heb sinds dik twee jaar een pacemaker omdat mijn kamer niet meer zelfstandig klopt, mijn boezem nog wel wat. Het doet je wel realiseren dat alles kapot kan en gezondheid geen gegeven is. Wandelen is een tamelijk goedaardige manier van bewegen, echt heel inspannend is het niet en na een kleine 700 km hebben we zo onderhand wel ontdekt wat we aan kunnen en wat niet. 25 km op vlakke grond? Makkie. 30 km, ook geen punt. Bij 35 km merk je de volgende dag dat je gelopen en boven de 35 km ga je toch hier en daar wel pijntjes ervaren. Soms een pijnlijke pees, ik heb dan vaak last van de onderkant van mijn voeten. Al lopend zijn we er achter gekomen dat we best wel een flink stuk willen lopen maar op een gegeven moment is het mooi geweest. Kilometertje of 30-32, uurtje of 6-7 lopen. De Nijmeegse vierdaagse gaan we niet doen en toen we rond Eindhoven liepen in dertig graden plus kwamen we er achter dat het aantal kilometers dan minder is.

Ook vandaag hadden we een leermoment. Ten eerste Jon. Gisteren had hij al last van zijn rechterknie en ik had al wat lopen drammen dat hij zo snel mogelijk met een orthopedisch chirurg moet spreken, het zint me niks. Ook vandaag weer had hij last als hij boven een bepaalde hellingshoek naar beneden moest lopen. Naar boven ging prima. Echt vervelend dus, en na wat Googelen bleek de lopersknie het meest logische euvel te zijn, een probleem wat normaal bij hardlopers voorkomt en dus door constante wrijving komt. Zeker een extra reden om er naar te laten kijken, en het lijkt me iets wat met fysiotherapie en de juiste schoenen en houding onder controle te houden moet zijn.

Ten tweede ik. De route van vandaag was er een met flink wat klimmen en dalen, het pad loopt niet ver van de Our maar die wordt omgeven door steile heuvels van een paar honderd meter hoog die het pad omhoog en weer omlaag enzovoorts neemt. Flink doorstappen dus. Bijzonder is wel dat de GR5 hier de sportieve paden pakt, terwijl de Jacobsschelp voornamelijk via de erg drukke provinciale weg loopt. De GR5 paden liggen meestal in het bos, en de temperatuur lag zo rond de 20 graden dus dat was best te doen. Als het echt stijl is dan moet Jon iets vaker op adem komen dan ik, maar we hebben een soort ritme erin gevonden en we komen uiteindelijk prima boven. Tegen de middag liepen we het bos uit, en maakten we een pelgrimszwabber, zoals Jon ze noemt, over een asfaltweg in de volle zon, graadje of 25 en met een vals plat/gestage klim over een afstand van een paar kilometer. Het was zweten geblazen, en ik moest wat langzamer gaan lopen, en op een gegeven moment kreeg ik PACs, premature atriale contracties, of hartkloppingen. Kleine felle tikjes tussen de normale hartslag door zoals ik die met tijd en wijle wel vaker heb maar het was nu echt duidelijk dat ze gekoppeld waren aan de warmte. Goed om te weten dat dit gebeurd, gevaarlijk is het niet, wel vervelend, en iets waar ik dus op moet letten. Voortaan altijd een pet mee (had ik niet), zonnebril mee (had ik ook niet), insmeren (had Jon gelukkig mee) en rustig aan als het moet.

De zwabber had een functie, hij leidde ons via het dorpje Wahlhausen naar de Akescht, een natuurgebied met een prachtige bergkam die een paar kilometer lang haaks op de Our staat, en we soms op een richel liepen van een paar meter breed met links en rechts een diep ravijn. Het deed me denken aan de Molberlee, iets naar het westen. Echt een prachtig bos en ook weer geen mens gezien.

De laatste paar kilometers gingen weer over de weg, naar Stolzemburg waar Madelon en Eugenina ons al stonden op te wachten voor de rit naar huis. Deze wandeling laat ons zien dat hoogteverschillen en warmte echt wel een nieuwe toevoeging zijn aan wat we tot nu toe hebben meegemaakt, maar ook die overkomen we wel!