26- Met Mirthe langs kastelen en kapellen

Maandag 1 Augustus 2022 Stolzemburg-Diekirch km 689-714

De Camino wandelen is leuk om verschillende redenen. Een prachtig excuus om een dag of wat vrij te nemen en te gaan wandelen met m’n maatje, je ziet stukken Europa op een nieuwe manier, je maakt dingen mee, het geeft bezinning en ga zo maar door. Jon en ik maken dit mee en voegen het toe aan ons grote boek van avonturen: Lowestoft, Antigua, Cambridge, Sneekermeer, Villa Angelini maar we hebben in het verleden al gezien dat het delen van dit soort ervaringen met je geliefden, familie en vrienden ook een meerwaarde heeft. Als iemand er iets van heeft meegemaakt, dan leeft het ook meer als wij weer eens op pad zijn. Daarom was het leuk om Matty als reisgenoot te hebben in de Peel, en genoten we van het gezelschap van Madelon en Eugenina in Zuid Limburg.

Ook vandaag konden we ons avontuur delen met een van de onzen. Vandaag hadden we Mirthe bij ons als reisgenoot op een schitterende tocht door de stijle heuvels rond Vianden. Weiswampach is een van de pleisterplaatsen van de families de Boer en van de Graaf en we deden de meiden een groot plezier om ook deze zomer nog wat dagen daar door te  brengen. En een van die dagen werd dus besteedt aan de volgende etappe in de Camino en Myrthe ging mee. Onze fitte dame van 19 stapte vrolijk de hellingen omhoog, waar de twee oudjes toch wel een versnellinkje lager moesten gebruiken. Excuus is dat we vandaag toch wel even 1100 hoogtemeters moesten verstouwen, en net als de vorige etappe langs de Our zaten er flinke kuitenbijters bij. Gelukkig is de Camino geen wedstrijd en liepen we om een uur of tien gedrieën vanuit Stolzembourg de heuvels in en genoten we van de omgeving. De hemel was bedekt, het miezerde een klein beetje maar zo weinig dat het nadeel van vocht vasthouden met poncho of regenjas niet op kon tegen een paar spettertjes uit de lucht. In de loop van de dag klaarde het overigens steeds meer op en liepen we uiteindelijk in de zon. Na vorige keer, toen ik wat PACs kreeg, was ik voorbereidt. Petje op, tempo naar beneden en drinken. Geen probleem vandaag gelukkig. Jon had ondanks de eveneens 1100 meter naar beneden ook geen last van zijn knie. Jammer, anders had ik hem nog wat meer kunnen pushen een orthopeed te bezoeken, want dat moet ie gewoon doen natuurlijk.

Onderweg kwamen we heel veel Jezus en/of Mariabeelden tegen, om te beginnen al in Stolzembourg en we lieten natuurlijk de kans niet lopen om daar weer selfies te nemen. Bij Vianden, bij de kapel van St Marie met prachtig uitzicht op de Our was er zelfs zo’n lijdensweg met een stuk of tien plakkaten met delen van het leven van Jezus erop. Even daarvoor bezochten we nog een spaarbekken in de hoge heuvels die in tijden van overtollige elektriciteit wordt volgepompt om in slappe tijden gebruikt te worden voor het opwekken van elektriciteit als onderdeel van de stuwdam in de Our bij Vianden. Willy en Marianne zijn er nog eens op excursie geweest, en dat wil ik later ook nog wel eens gaan doen.

Even verder liepen we onder de kabelbaan van Vianden door, zagen we het stadje in de vallei liggen, erg mooi, en kwamen we bij de ingang van het kasteel waar een rij voor de kassa stond van zeker honderd mensen. Er was mittelalterfestival met kanonschoten, muziek, verkleedde mensen en buggies half geld (denk ik, afgaand op het aantal ervan). Snel liepen we van deze culture shock weg en kwamen we in de bossen tussen Vianden en Diekirch, met veel loofbomen wat het geheel toch wat lieflijker maakt. Op een gegeven moment (dat zou trouwens best nog voor Vianden geweest kunnen zijn) liepen we op een bospad en riep Jon ineens: kijk nou een hertje! Voor ons kwam in vol galop een reetje tegemoet. Wij stonden stil en vroegen ons af wat hij zou gaan doen, hij kwam recht op ons af! Maar opeens hief het kleine reetje zijn kopje en zag ie ons, en toen zoefde ie snel het bos in. Een mooi moment.

We kwamen door Longsdorf, zo’n typisch slaperig Luxemburgs dorpje en daar vandaan richting een hoge richel die uitkijkt over Diekirch. Die heuvel was echt bezaaid met kuilen en kuiltjes, loopgraven en muurtjes. Wij denken dat het restanten zijn van millitaire activiteit. Diekirch was een van de plekken waar zwaar gevochten is tijdens de Battle of the Bulge in de winter van ’44. Ook kwamen we de restanten tegen van een gigantisch klimbos, met enorm lange kabels die een hele heuvel besloeg. Wellicht failliet gegaan door corona?

Net voor ons eindpunt liepen we nog even op met een echtpaar uit west Brabant die de GR5 lopen vanuit Hoek van Holland, net als wij in etappes maar wel in een tentje op de camping. Op de Fransman van de vorige keer na eigenlijk een van de weinige wandelaars die we ontmoetten en de eerste waar we van weten dat ze ook aan een echte lange tocht bezig zijn. Ik denk dat het nog wel even duurt voor we pelgrims gaan ontmoetten. Tot dan doen we het met z’n tweeën of af en toe een gast zoals vandaag!

Eenmaal thuis konden we lekker met zijn allen gaan zwemmen in het meer en hadden de dames voor ons gekookt, shoarma en tiramisu. Een heerlijke dag.