23- De zondvloed

Vrijdag 20 mei 2022 Grüfflingen-Weiswampach km 626-646

Na twee maanden vervolgen we ons pad richting Compostella en op een leuke manier namelijk door een lang weekend met Madelon en Eugenina in te plannen. Jon’s was de vorige keer te pijnlijk om het laatste stukje te lopen, dus moeten we de homerun op deze dag doen. De weersvoorspelling voor Nederland was heel slecht: code oranje in het zuid-oosten van Nederland met hagel, veel regen en winstoten maar buienradar was leek milder voor Weiswampach e.o. met een regengebied dat zou schampen dus het leek me te gaan vallen. Nou, niet dus! We reden wel in het zonnetje naar het zuiden, dronken koffie en koek in de zon maar ter hoogte van Luik begon het te betrekken. Voor Eugenina is het de eerste keer in Luxemburg en de Ardennen, en wij verheugende ons op het vertrouwde landschap maar vooral ok op het feit dat we vandaag het eerste grote doel kunnen afronden: Amsterdam-Weiswampach, het het ¼ van de Camino.

Wij werden met onze rugzakken afgegooid bij de kartbaan in Grüfflingen en terwijl de dames boodschappen gingen doen en Eugenina zich vergaapte aan de gincollectie bij Massen, stapten wij door de bossen tussen Grüfflingen en Burg Reuland. Poncho aan, poncho uit, poncho aan. Gerommel in de verte, gerommel wat dichterbij, donkere wolken die langs ons gaan of toch over ons heen? Nog redelijk droog wandelenden we het mooie Burg Reuland in met de iconische burcht. We bediscussiëren het fenomeen van feodalisme en hoe het concept in de moderne tijd ook nog steeds geldt.

De druppels gaan vallen, het onweer komt dichterbij en gelukkig verlaten we de prachtige open ruimte met vergezicht om in een bospad te lopen. Druppeltjes worden druppels wordt een hoosbui. Al snel hebben we door dat poncho’s zonder beenkappen leiden tot het snel vollopen van de schoenen. Druppels worden hagelstenen, zo groot als knikkers, die roffelden op onze hoofden en het bospad wordt al snel een riviertje. Diep in het bos lopen we, naar beneden en beneden en weer omhoog en omhoog en omhoog en naar beneden en het wordt droog maar het moment van droogheid is al snel weer voorbij. Regen en donder, het regent pijpenstelen tot we op een gegeven moment aan de rand van het bos staan en Jon oppert “de meiden kunnen ons wel ergens oppikken” wat door mij werd gevetoot  al onweerde het nog steeds recht boven ons hoofd. “Daar gaan we niet doorheen lopen, te gevaarlijk” dus besloten we ter plekke te stoppen, onder een boom bij een stroompje met een bruggetje erover. We stonden op het bruggetje maar al snel liep het water het bruggetje over en moesten we op de leuning gaan zitten om de voeten “droog” te houden. Het pad waar we op liepen was inmiddels links en rechts een rivier geworden (we zaten op het laagste punt van de vallei) en het was geen stroompje meer maar echt 30 cm hoog snel stromend water die onder ons het riviertje in stroomde. Het water kwam alsmaar hoger en het bleef maar plenzen. We waren ingesloten en wisten niet hoe diep het water was totdat een groep van 4 MTB-ers er door kwam waden tot aan de knieën, zo diep dus. Na een half uur werden de druppels minder, de zon kwam erdoor maar het water zakte niet dus nog 1 sigaret en dan maar tot aan de knieën erdoor heen banjeren over een lengte van ongeveer 20 meter.

Na het leeggooien van de schoenen liepen we naar Leitum, en toen via vertrouwde grond naar Weiswampach, een home run! Madelen en Eugenina stonden al klaar met handdoeken en eten. Het afronden van deze wandeling gaf ons een goed gevoel. Restte ons om de schoenen droog te  föhnen en morgenochtend weer vroeg op pad te gaan.