14 - Toscaanse vergezichten

Etappe 14 Zaterdag 9 oktober 2021 Toscaanse vergezichten

Voerendaal-Cadier en Keer km 409-445  (Km 207-243 in het tweede Pelgrimspadboekje)

Vandaag deden we de monstertocht, 36 km lang door heuvellandschap dus de beentjes hebben hun best moeten doen, net als de voeten. Ieder heeft zo zijn eigen zwakke plek op zo’n lange wandeling. Je kunt pijn krijgen in je voeten, je kuiten, je kunt rugpijn krijgen van je rugzak, last van blaren, een pees die pijn gaat doen, en nog veel meer. Jon’s probleem is blaarvorming, maar door vaker op de dag droge sokken aan te trekken weet hij het probleem onder controle te houden. Ik krijg last van de onderkant van mijn voeten, die worden pijnlijk. Zo ook vandaag, als je maar vaak genoeg herhaald wordt het vanzelf pijnlijk. Het geeft ons ook wel aan dat we de 30 km eigenlijk beter niet te veel overschrijden als we meerdere dagen lopen.

Vanmorgen stonden we al om half zeven op en met het ontbijtpakket van de attente hotelgastvrouw konden we ook de rest van de dag vooruit. In een donker Heerlen liepen we naar de trein en om half acht liepen we al door Voerendaal. De opgaande zon was mooi, mistflarden scheerden om de bomen, de lucht kleurde paars en oranje. De hele dag hadden we weer zon, de koppen zijn aardig bruin geworden. Zuid-Limburg is mooi, de heuvels met dorpjes in de dalen, de akkers die door landweggetjes worden doorsneden, de vergezichten. Tientallen kruisen en Mariabeelden op elk pleintje, de palen van de schutterij. Op heel veel plekken zagen we dassenburchten, heel duidelijk als je weet waar je naar kijkt, namelijk grote gaten met heel veel zand ernaast zoals een lokale wandelaar ons uitlegde. Het is echt een bijzonder mooie streek. Uiteindelijk pakten we in Cadier en Keer de bus naar Maastricht waar Eugenina die middag al was aangekomen en lekker had gewinkeld. Op het Vrijthof, onder ons hotel Du Casque, ontmoetten we haar en dronken een drankje in het zonnetje totdat Madelon er ook was, met de auto vanuit Zeist. Met z’n vieren hebben we vervolgens gegeten bij een steak restaurant, ook aan het Vrijthof om nog minimaal te hoeven wandelen. Het is de eerste keer dat we de wandeling inplannen als een activiteit met z’n vieren, maar ik vermoed dat we dat nog wel vaker gaan doen.

Morgen lopen we het laatste stuk, van Cadier en Keer naar de grens bij Mesch, en dan nog een paar kilometer door tot aan Berneau, net ten oosten van Visé. Daar pikken we tzt de draad weer op.