10 - Wie is hier nou de gastheer?

Etappe 10 Maandag 12 juli 2021   Wie is hier nou de gastheer?

Heeze – restaurant de Goudrenet  Km 286 – 318

De rol van gast en gastheer wisselde nogal eens vandaag. Matty Lammers stond vandaag op de afgesproken tijd op de parkeerplaats van de Jacobuskerk in Hunsel om een dagje met ons mee te lopen, maar we reden wel in zijn Tesla naar de parkeerplaats van restaurant de Goudrenet, aan de A12 waar Jolanda ons oppikte en naar station Heeze bracht, ons vorige eindstation en startpunt voor vandaag. Matty zou die dag met ons meelopen die dag, gezellig!

Zo vlak voor onze vakantie wisten Jon en ik nog een gaatje te prikken in de agenda voor de volgende twee etappes van de Camina, deze keer vanuit, zoals gezegd Heeze naar Hunsel, door de Kempen, Kemperbroek en de Peel. Van net onder Eindhoven naar vlak bij de Maas en Roermond, van Brabant naar Limburg. Het is een gebied met heel weinig dorpen en de routesamenstellers hebben ook wel hun best gedaan om wat er nog aan dorpen is te omzeilen. Geen uitsmijters en ijsjes dus deze keer, maar wel heel veel heide en bossen.

Het gebrek aan dorpjes maakte het ook lastig om een bed and breakfast te vinden. Ik had al even lopen snuffelen, viste achter het net bij een BnB in de buurt van Maarheeze en zag op 30 km eigenlijk helemaal niks op minder dan 5 km van de route. Dan maar iets met een taxi ofzo? Toch eens inzoomen en uitzoomen op de kaart en ineens viel mijn oog op Hammond, de woonplaats van Matty en Jolanda die we een half jaartje eerder hadden opgezocht om Matty te feliciteren met zijn 50e verjaardag. We gaan al heel ver terug met hen. Jolanda was lid van de biologie introductie mentorgroep van Madelon, Matty haakte later aan als haar vriend en later man, en we hebben door de jaren contact gehouden want het klikt altijd weer als we elkaar zien. Matty en Jolanda zijn van de gezelligheid en gastvrijheid en het is niet snel te veel moeite dus ik trok de stoute schoenen aan, en met 1 appje was een slaapplek in Hammond geregeld, plus een ritje naar hun huis. Een tweede appje was voldoende om Matty mee te krijgen om een etappe te lopen, en het werd de eerste.

Matty bleek geen wandelaar en we keken een beetje bezorgd naar zijn voorbereiding. Gymschoenen, een banaan en een klein flesje water. “Aah, da’s wel genoeg” volgens Matt. OK, we gaan het zien, ik wist dat ik nog wel wat voorraad had aan koekjes en water. Gedrieën liepen we door de bebouwde kom van Heeze naar kasteel Heeze en zaten al snel op de Strabroekse heide.

Het was heel leuk om weer bij te kletsen met Matty, en ook Jon deed volop mee aan het gesprek. Matty heeft een lastig jaar achter de rug waarin hij zijn rol als bedrijfsleider van van Deurzen heftrucks moest herijken. Lastig als je zo betrokken bent en zoveel energie hebt dat er niets van je aandacht ontsnapt. Loslaten is niet makkelijk.

De Strabroekse heide is het grootste heidegebied van Nederland met ook het grootste ven van Nederland, het Beuven. Het heidepad was bijna tien kilometer lang en voor een groot deel waren het  fietspaden vol grijzende boomers op E-bikes waar we voor aan de kant moesten. Jon verzuchtte: “Staat deze plek in de Libelle ofzo?” Met drie is het sowieso al een uitdaging om de dynamiek te vinden. Met z’n drieën naast elkaar, twee voor een achter, het is toch anders dan we gewend zijn maar daarom niet minder leuk. Naast de paden stonden uitzonderlijk veel mannen met hele grote kijkers met camouflage kleuren om zeldzame vogeltjes te zien denk ik, maar we spraken ook een vrolijke Brabander die met zijn camera de veelvoorkomende zwarte vlinders met witte stippen probeerde te filmen. Wij vonden Strabroek erg druk, ik kreeg een Amelisweerd gevoel: in de file door de natuur. Dit veranderde snel nadat we vanuit de hei (die ook weer voornamelijk gras was overigens) de Somerense heide opgingen (wat een bos is). De rest van de dag hebben we geen mens meer gezien. De route ging vrijwel helemaal door bos, eigenlijk een beetje saai productiebos. Wij vonden dit geen al te interessante interessante route eigenlijk, het is leuker om door wat cultuurlandschap te lopen met boerderijtjes, dorpjes, velden, wat bos. Beetje afwisseling dus.

Het laatste uur ging het helaas regenen en de wolken trokken ook over het gezicht van onze gastheer.  Matty piepte en kraakte, en het is zijn wilskracht die hem erdoorheen trok. Wij probeerde hem wat te helpen met een kletspraatje, bijvoorbeeld over de vergadering die hij die avond moest voorzitten als voorzitter van de lokale voetbalvereniging en waar het voortbestaan van de club moest worden besproken. Later gingen we nog “Een potje met vet” zingen, en zowaar ging Matty nog “Wish you were” here zingen van Pink Floyd wat Jon natuurlijk een heel blij mens maakte en ons hielp om de laatste kilometers naar de auto vol te maken. Een pittige wandeling was het, wat ons allemaal weer deed realiseren dat wandelen meer is dan je ene been voor de andere zetten. Op een gegeven moment komt de man met de hamer, bij de ene ligt dat op 25 km, bij de ander op 35 of 50km maar hij komt dus dat moet je ook respecteren.

Eenmaal bij Jolanda thuis aten we een lekkere maaltijd, ging Matty vergaderen, wij douchen en koffie drinken en ik deed een poging om mijn lekke wandelschoen droog te maken en te lijmen. Jon lag al te tukken toen Matty thuis was, ik kroop in Luke’s bed en genoot van de mooie dag en de gezelligheid.

km 84-116 in Pelgrimspad deel 2