06 - Van zeedijk naar zand

Vrijdag  26 februari 2021 Elshout-den Bosch: km 176-206

Het is toch wel een mooi moment als je de laatste bladzijde van een wandelgids omslaat en ziet dat je een eerste groot deel van een hele lange reis hebt afgerond. Ook een mooi moment voor een korte reflectie. 

Ten eerste het wandelen an sich. Dat gaat goed. Jon en ik hebben een loopsnelheid die heel goed op elkaar aansluit, en dat ondanks het verschil in lichaamslengte. Ik heb zelden het gevoel dat ik te hard moet lopen en ik zie Jon ook eigenlijk nooit op me wachten of inhouden. Onze wandelhouding is wat dat betreft goed op elkaar aangesloten, en dat is toch best belangrijk als er nog zoveel etappes in het verschiet liggen. 

De planning beging er nu ook goed in te komen. We zijn goed in staat om tijd te vinden voor een dagje weg, zeker nu het tijdens corona niet is toegestaan om langs de velden te staan. Na de etappe van vandaag kwamen we tot de conclusie dat het lopen op een doordeweekse dag eigenlijk wel lekker is. Het is rustig op de weg en het gaat ook niet ten koste van familietijd. Dat gaan we vaker doen. De routine van planning komt er al aardig in: ik snuffel in de dagen na de wandeling al eens in het Pelgrimspadboekje naar de volgende etappe, ik ap Jon eens, we bellen om een datum te prikken en op de  avond tevoren stuur ik een spelt voor de plek waar we afspreken. Tot nu toe doen we dat nog met twee auto's, dat is veruit het makkelijkst. Het is heel lekker om aan te komen op het eindpunt en dan zo je auto in te stappen. Tot nu toe lopen we in een soort halve cirkel rond Zeist en is mijn reistijd nog binnen een uur, voor Jon is het iets verder. Ik vemoed dat we dit nog een paar keer doen en dan overgaan op auto met twee fietsen en dan iets kortere etappes.

Eenmaal op het beginpunt aangekomen, meestal spreken we af om half negen, praten we 7 uur lang over politiek, de kinderen, vriendschap, het landschap, en zo verder. We roepen om het half uur hoe mooi het hier is, we nemen wat selfies en waar mogelijk pakken we een coffee to go, scoren een bakje kibbeling (Schoonhoven) of worstenbroodje (Drunense duinen). Elke keer lopen we wel ergens verkeerd en waar het kan maken we een babbeltje met iemand langs de weg of iemand die we inhalen. Voordat we er erg in hebben staan we al aan het eindpunt van de dag. Het is echt frappant hoe snel de tijd kan gaan.

We genieten van het samenzijn, en van ons mooie Nederland en van het feit dat we de tijd nemen om dit te doen. Elke keer als we afscheid nemen weten we dat we elkaar over niet al te lange tijd weer zien, we hebben zin in de volgende etappe maar er is totaal geen haast bij. Is het overdag min 6?  Dan gaan we niet (en gaat Jan lekker schaatsten :)). Regent het de hele dag? Volgende keer beter. Slecht geslapen? Dan lopen we wat minder ver deze keer. Het moet vooral leuk en relaxed zijn, en vooral geen moetje. 

De etappe van vandaag begon weer op de Zeedijk bij Elshout, op de grens van de oude Grote of Zuid Hollandse waard die ook de grens van Holland en Brabant bepaalde en die het water van de Biesbos in het westen moest houden. Het uiterste noorden van Brabant is opvallend nat, Den Bosch is een soort klein Amsterdam met al zijn waters en het gebied rond Heusden is een groot poldergebied. We wandelden de Zeedijk af tot voorbij Drunen, en sloegen rechtsaf richting het Dongense kanaal dat Den Bosch met de Maas verbindt.  Op een gegeven moment staken we het kanaal over en liepen toen echt voorgoed de Nederlandse Delta uit en het zand op.

De Drunense duinen waren een oase van rust op deze vrijdagmorgen, struinen over zandpaden, duintje op, duintje af door de bossen tot we bij een open vlakte kwamen. Een prachtig bankje nodigde ons uit om even een manderijntje te eten en van het uitzicht over de zandbak te genieten. Alsof ze erop gewacht hadden, kwamen er op dat moment twee paarden in galop vanuit de verte en de diepte aangereden, met een hondje er achteraan. Een prachtig moment.

Na een stuk ploeteren door het zand van de Drunense duinen kwamen we aan in de drukte bij de Rustende Jager, waar volop mountainbikers, hondenbezitters en gezinnen met jonge kinderen waren.  We namen er een bak koffie en het al eerder genoemde worstenbroodje. Het vervolg was tegen Jon's zin in een wat zwabberend parcours (een pelgrim zou dat nooit doen toch?) maar ging wel door het mooie bosrijke gebied van dit Nationale Park om uiteindelijk uit te komen de IJzeren Man, een recreatieplas onder de rook van Vught. De route loopt dan verder aan de westkant van Vught, via het voormalig oefenterrein van landmacht en de Kazerne Isabella, die is vernoemd naar een Spaanse edele toen de Spanjolen nog heer en meester waren in Den Bosch. Eenmaal voorbij Vught krijg je het prachtige uitzicht op de stad Den Bosch, ik denk dat dit wel het mooiste stadsgezicht is dat we in Nederland hebben. De wallen en grachten liggen pal naast de lege polder de Bossche Broek, ooit ingepoldert door Willem van Oranje zodat hij eindelijk die Spanjaarden eruit kon jagen. Verder is Den Bosch zoals al eerder gezegt een echte waterstad met  grachten en riviertjes en polders. Het is een van mijn favoriete steden in Nederland, zo sfeervol en typisch Nederlands en klein genoeg om niet te toeristisch te zijn. De St Jan  staat er prachtig midden in, en we eindigden onze tocht met een foto bij Jezus om daarna 23 Euro parkeergeld lichter via Elshout weer naar huis te gaan. Al met al een heel erg mooie etappe, heel divers en prachtig weer (graad of 12 met de hele dag zon). Op naar Maastricht!