05- Van protestants naar paaps gebied

Zaterdag 23 januari 2021 Aalst-Elshout: km 155-176

Onze tocht begon vandaag in het dorpje Aalst, gelegen aan de Gelderse kant van de Andelse Maas, in de Bommelerwaard. Aalst ligt recht tegenover Veen, het buurdorp van mijn geboortedorp Andel en als zodanig altijd al wat verdacht geweest zoals je dat met buurdorpen hebt denk ik. Als buurdorp van Veen is het vrolijk vandalisme rond de jaarwisseling blijkbaar een inspiratie voor Aalstenaren geweest want de rotonde bij het dorp had verbrande ANWB wegwijzers en verschroeit asfalt. Ik kan me natuurlijk vergissen maar dat zal wel aan mijn beoordeelse Andelse geest zijn. Je hoort en maakt wat mee..

Vanuit het dorp wandelden we langs de Drielse Wetering, een watertje dat richting Kerkdriel loopt en waarvan mijn vader denkt dat het een oude loop van de Alm is die in 1300 van Alem naar Almvoet liep (bij Nieuwendijk) maar sinds de 14e eeuw doorbroken is door de Maas, die later de Andelse Maas ging heten. Er liep een onverhard pad met wat bosjes tussen de wetering en ons pad in een verder volledig geruilverkaveld en dus doodse omgeving met kaarsrechte sloten en gras, gras en gras. Het pad was blubberig en Jon en ik bespraken deze wandeling het laatste deel van laag Nederland is. Vanaf Drunen beging het zand en we hebben dan wat minder last van blubberpaden. Ineens vielen mijn ogen op een kudde reeen die op een 100 meter van ons stonden te kijken, midden in het grasland. We telden er 12 en op een gegeven moment renden ze weg. Verderop speelden 4 hazen, de zon scheen, er liepen twee ooievaars en een aantal zwanen.

Het was een mooie dag, graad of drie en weinig wind en al kletsend over de voor- en nadelen van de avondklok die vanavond ingaat, liepen we Nederhemert Noord in, gelegen aan de dode arm van de Andelse Maas. We waren er nog niet uit, worden we nou een politiestaat of is dit echt het enige dat nog het virus de kop in kan drukken? Hoe dan ook, we moesten even terug naar planeet Aarde want we stonden bij het pontje van Nederhemert Noord naar Nederhemert Zuid (echt waar!) en de ketting die over de weg hing was een slecht voorteken. Een kort gesprek, via het 06 nummer op het bord, leerde ons dat het pontje niet vaart omdat het water te hoog staat. Balen, dat betekende dat we kasteel Nederhemert gaan missen, inclusief de speeltuin waar ik als kind een aantal keer ben geweest en we een kilometer of drie moesten omlopen. Het voordeel was dat we nu door Wellsend moesten en dat is het geboortedorp van mijn moeder waar ik nog nooit was geweest. Mooi om af te kunnen vinken!  Het uitzicht over de uiterwaarden was mooi maar er wel veel autoverkeer tot aan de pont naar Herpt.

Ponten blijven toch mooi om te nemen. Je wandelt, zoekt je weg en dan opeens mag je stilstaan en wordt je gebracht. Hoe leuk is dat, en nu ook nog steeds met een lekker zonnetje en het zicht op Heusden in de verte.

Welkom in Brabant stond er aan de overkant. Het oversteken van de Maas brengt ons ten zuiden van de Maas en in katholiek gebied. De dorpen net ten noorden staan bekend om hun orthodox protestante geloof. Op zondagmorgen lopen hier nog veel mensen in zwart gekleed, met hoeden op over de dijk naar de kerk, soms een dorp verder op omdat daar het enigware geloof wordt verkondigt in een van vele afsplitsingen. Plaatsen als Wijk en Aalburg en Veen hebben een aantal van de strengst gereformeerde gemeenschappen en vallen onder de bible belt.

Over de dijk liepen we naar Heusden, en werden nog even lekker uitgefoeterd door een momil die helemaal alleen op de wereld was, tenminste dat dacht ie maar wij waren er ook. Lullo. Covid had flink effect op het toerisme in Heusden. Een parkeerplaats net buiten de wal bleek helemaal leeg, en ook in het stadje was het heel erg rustig. Heusden is normaal gezien een geliefde pleisterplaats voor dagjesmensen. Het is mooi gerestaureerd en net als Woudrichem gebouwd in opdracht van Willem van Oranje. Wij Woerkummers, ik heb daar ook een jaar of vier gewoont, kijken wat schamper naar het openluchtmusuem gevoel dat Heusden geeft. Woerkum voelt echter aan, is ook helemaal omwalt en let’s be honest: wij hebben de Waal, de Maas en de Merwede in plaats van de gegraven Bergse Maas. Toegeven, Heusden is een leuk plekje.

Eenmaal buiten de wallen staken we de provinciale weg over naar het land van Altena en liepen door de Hooibroeken, een nat bos naar de Zeedijk die, ook weer volgens mijn vader, de oude dijk is tegen de Biesbos die liep van Andel naar Drunen. Tussen Doeveren en Drunen is hij 16 keer doorgebroken en is bezaaid met wielen. Onderweg kwamen we nog een jong koppen tegen die een nog veel jonger hondje op de dijk lieten lopen. Toen we eenmaal langsliepen kwam hij vrolijk achter ons aan getippeld en pas toen wij stil hielden konden zijn baasjes hem weer oppakken.

Al zwalkend over de Zeedijk liepen we weer richting de auto in Elshout. Zolang we het nog kunnen doen gaan we nog met twee auto’s, Jon is niet zo van de fiets maar er komt een punt waarop de rit wel erg lang gaat worden en we beter met twee fietsen achterop de auto kunnen rijden of met het OV. We gaan zien hoe ver dat is, maar de komende tocht zal nog met 2 auto’s gebeuren denk ik. De Mariakapel leek ons wel een goede plek om de tocht te eindigen, even een selfie met Maria en hop weer naar huis. Ik wipte onderweg nog even langs bij mijn vader en moeder in Woudrichem. Wat is het mooi daar….