46 - Le pique-nique sous les arbres

Donderdag 4 oktober 2023  Beaune-Mercurey km 1209-1240

De dag begon fris en met lange schaduwen toen we om acht uur ons appartement aan de Rue Thiers uitliepen. Onze chauffeur en bijrijder mochten uitslapen, en wij trokken een truitje aan om de ochtendkou op de rampards van de stad Beaune buiten te houden. Al snel liepen we weer door de eindeloze wijnvelden van de Côte d’Or, de reden dat zoveel toeristen naar Beaune en omgeving komen. Sjieke AOCs, met sjieke grand cru’s maar de man op het veld is niet zo sjiek als de wijn zelf is, het zijn boeren die planten opbinden, paaltjes slaan, snoeien, onkruid weghalen enzovoorts. Op veel opritten van boerenbedrijven, zowel in als buiten de dorpjes, zien we roestvrijstalen trommels die de druiven pletten, die hebben hun werk al weer gedaan. We lopen weer op onze vertrouwde verhoogde plek op tientallen meters boven de vlakte in het oosten, het is vlak en de ondergrond is asfalt dus het gaat snel. De kilometers rijgen zich aaneen, we komen in een cadans van uren en we zijn stil, denken onze eigen gedachten en de grote heuvel voor ons nadert gestaag. Het is de eerste heuvel van de Côte Challonais, het volgende wijngebied. We gaan de Côte d’Or uit. Ik verbreek de stilte en bespreek met Jon het onderwerp van een lezing die ik binnenkort ga geven bij de Probus, de serviceclub in Hulst waar Willy lid van is. Ik ga het hebben over mijn laatste werk aan de glaucoma shunt, en we praten over versimpeling van de taal en over materialen die het verhaal kunnen uitleggen. Purschuim en een regenpijp moeten in ieder geval mee, macrofagen moeten vreetzakken worden en fibroblasten de bouwvakkers.

Ons gesprek wordt ruw onderbroken door een bord met daarop geschreven: “route barree”.  Er wordt gewerkt aan een spoorwegovergang en we dubben of we wel of niet over het spoor zullen gaan, links van de weg. De grote elektriciteitsdraad die we op het spoor zien schrikt ons af maar omlopen is best ver. We doen het toch maar wel, met grote stappen, en vinden even verder veilig onze picknick tafel. Organic Maps is tegenwoordig onze grote vriend, het is de ap die we gebruiken voor het volgen van onze route. Super handig, je mist geen afslag, en we hebben een nieuwe gadget ontdekt op de ap: er staan ook picknicktafeltjes op aangegeven!  Pauzeren op een muurtje of op de grond is toch minder lekker, dus we speuren vanaf nu naar het picknicktafelsymbool. Aan de tafel hebben we een korte sokkenstop en nemen we contact op met Willy en Marianne, die we ’s ochtends in Beaune verlaten hebben maar die nu in de buurt zijn met de lunch. Ook in het dorpje Chagny zien we een picknicktafelsymbooltje staan, naast een kanaal en speelveld. Prima plek om af te spreken over een uurtje. Aan de voet van de heuvel waar ik het over had ligt het Canal du Centre, dat van de Saone naar de Loire loopt. Beide hebben hun oorsprong in de buurt. We lopen de weg langs het kanaal, die is natuurlijk zo plat als een pannenkoek en vinden Willy en Marianne die op ons wachten met brood en wijn in de schaduw van een paar bomen, naast een fietspad waarop vriendelijk groetende fietsers passeren. Groeten is hier sowieso de norm, vrijwel iedereen die je te voet of fiets passeert die groet.

Het laatste stuk van de route, nog een kilometer of acht is in een totaal ander landschap. Het land is bezaaid met heuvels die we op en af lopen, wijngaarden worden afgewisseld door weilanden en akkers. Er zijn ook bossen, mooie kastelen en dorpjes en uiteindelijk lopen we van boven aan de berg het dorpje Mercurey in waar Willy en Marianne bij de lokale Notre Dame staan te wachten. Ondanks mijn verzekering dat er in dit mini-kerkje geen stempel te halen valt loopt Jon naar binnen met zijn paspoort en komt triomfantelijk naar buiten met de boodschap dat we wel degelijk kunnen stempelen. We moeten het wel zelf doen en voor de tweede dag op rij stempel ik een halve stempel in mijn paspoort. Lekker dan. Eenmaal weer terug in Beaune bezoeken we het Hospice de Beaune, het speeltje van Nicholas Rollin, voomalig kanselier van Filips de Goede, die  veel centjes voor hem verdiende en zorgde dat een deel ervan ook in zijn eigen zakken verdween. Met een deel ervan liet hij een echt prachtig pand achter waarin ook nog eens een heel bijzonder schilderij in staat: Laatste oordeel van Rogier van der Weyden. Het was weer een mooie dag.