34 - Laatste knipoog van de Moezel
Maandag 1 mei 2023 Liverdun-Toul km 906-927
Met zijn hoofd in zijn armen reed hij te paard terug van Pompey, de plaats waar hij werd onthoofd, naar Liverdun. Nou, dat is wel een heiligverklaring waard toch? En dat kreeg hij dan ook, Saint Euchaire, op 22 oktober 362 gestorven als martelaar en nu ligt zijn hoofd op zijn borst in de Église Saint Pierre de Liverdun, een mooi vestingstadje hoog boven de Moezel waar onze auto de komende vijf dagen zal blijven staan. Onze vorige etappe eindigde hier niet, maar in Metz, maar we besloten de komende twee etappes te bewaren voor later omdat we de mooie steden Metz en Nancy graag willen bekijken met Madelon en Eugenina erbij, en daarom werd het eveneens mooie maar veel kleinere Liverdun waar Google Maps ons naar toe bracht. Vanmorgen om zeven uur stond Jon al op de stoep in Zeist en reden we in de Volvo met een vers bakje koffie via Maastricht en Luxemburg naar Liverdun voor de eerste etappe van de vijf die we gepland hebben. Nog een koffie en een roze koek haalden we bij Knuvelkes, sigaretten kocht Jon net over de grens in Luxemburg. We bezochten de eerder genoemde eglise met de heilige, aten onze gesmeerde boterhammen en toen was het hup de Camino op. Jon heeft nu ook de Organic Maps app geïnstalleerd dus navigeren is makkelijker dan ooit. Je kunt ermee inzoomen tot op huis niveau, de ap werkt zonder GSM signaal, alleen op GPS en een pijltje laat je de richting en plaats zien. Eerder gebruikten we de website Waymarked Trails maar die was niet echt praktisch, gaf teveel routes waardoor je door de bomen het bos niet meer zag en gaf geen GPS pijltje. Nooit meer verdwalen, dat is fijn. We liepen door de poort van Liverdun naar buiten en daalden af naar een pad langs de Moezel. Al snel sloeg het pad af richting een bos, en even later liepen we door velden van knalgeel en scherp ruikend koolzaad. De leeuweriken (alouettes) stegen al fluitend omhoog in de half bewolkte lucht. Het was heel stil op de weg, we kwamen nauwelijks wandelaars tegen en er waren geen huizen tot we bij Villey St Etienne kwamen, een lief dorpje met veel winkeltjes waar een sportdag werd gehouden, waarschijnlijk ter ere van 1 mei, de dag van de arbeid. Even buiten het dorp kwamen we een fortenstelsel tegen uit 1879, waarschijnlijk aangelegd als reactie op de Frans-Duitse oorlog van 1870, die leidde tot de val van het Franse keizerrijk en de oprichting van het Duitse keizerrijk. Twee dames op de parkeerplaats legde ons uit dat zij er waren om de lelietjes-van-dalen (muguet)in het bos te bekijken maar door het koude voorjaar was er niet veel te zien. De zon vertrok en de wolken, inclusief onweer kwamen. Net als elke keer lieten we de eerste druppels moedig op ons vallen maar al snel kwam de discussie “poncho aan-poncho niet aan” weer op gang en ja hoor, de poncho‘s gingen aan. In de regen stapten we eerst door het bos, en later door een langgerekt industriegebied van Toul. Via de Airbnb app liet ik onze gastheer Michel weten dat we er bijna waren en door de poort in de stadsmuur liepen we het stadje in. Toul is een voormalige vestingstad met een kleine stenen muur die staat voor een hoge aarden wal zoals in Woudrichem, speciaal bedoeld om kanonskogels te kunnen absorberen. De enorme kathedraal keek op ons neer en wij vonden Michel in het appartement aan het stadspleintje met een aantal barretjes en winkels en een knots van een fontein. Een mooi appartement met koffie, oude landkaarten aan de muur, een 2 dollar biljet en een foto van de Beatles en met krakende net gewaxte parketvloeren. Een mooie plek voor de eerste overnachting, waar het biertje op het terras ons prima smaakte en we een pizza scoorden als maaltijd. Het appartement ligt recht boven een boulangerie dus ook morgen zitten we snor.
