17 - Penny Lane/Strawberry Field Forever

Etappe 17 Donderdag 19 november 2021 Penny Lane/Strawberry Field Forever

Woudrichem-Aalst  km 490-512  (km 137 – 155) in het eerste Pelgrimspadboekje)

Let me take you down, cause I’m going to.. het land van Altena. Wakker worden in het huis van je ouders, ontbijten met het zelfgebakken brood van je vader en de verse thee van je moeder. Buiten staat de Mostertpot, de auto’s op de straat ratelen over de keien, de foto van opa en oma de Boer hangt aan de muur. Als het goed is staat mijn Big Boss mok nog ergens in de kast, het zoutvaatje dat ik ooit als Sinterklaas cadeau kocht staat  in de Blokker in Meerzicht (waar Jon gewerkt heeft!!) op de rode belegplank. Een trip to memory lane die we ook na het afscheid van Bret en Joke doorzetten. Ik wijs Jon overal de mij bekende plekken: daar viste ik, hier ligt de boot van mijn vader en moeder, dat was vroeger de Grote Boom (nu de halve boom), dat is de zandafgraving waar ik als kind ging zwemmen, de Maas waar ik zeilde, het mooie dijkhuis huis waar Annemieke en Martin gewoond hebben. We wandelen van Woudrichem richting Andel over de Hoge Maasdijk en net na de zandafgraving gaan we de fietsdijk op, de oude zomerdijk van de Wielewaard. Vandaag lopen we bijna de hele route op dijken, we hebben dus mooi uitzicht over de rivieren en de weilanden. Via de fietsdijk lopen we naar de sluis bij Andel waar we een omweg nemen om in het dorp Andel een bedevaart te houden bij mijn geboortehuis op de Prinses Christinastraat 3. We lopen zelfs nog even achterlangs om “het tuinpad van mijn vader” te zien en het raam van de slaapkamer waar ik ben geboren. Vol herinneringen gaan we nog langs bij de Gereformeerde Kerk van Andel, waar ik ben gedoopt en ik menig pepermuntje heb weggeknaagd. Het is een ander pand dan vroeger, dus dat was niet zo indrukwekkend. Gevoed met herinneringen liepen we weer terug naar de sluis, over de dam in de Maas en toen een dijkje richting het noorden langs minstens vier wielen. Overal is hier water, van Woudrichem tot Aalst. Grote rivieren als de Maas en Waal, zandafgravingen, wielen: land en water strijden hier om dominantie. Via de Waaldijk lopen we Brakel binnen en leren we over het debacle van Brakel waarin 143 huizen zijn gesloopt vanwege de dijkverzwaring. In de lokale snackbar proberen we een uitsmijter te scoren, zonder succes want het is heel erg druk omdat het vrijdag patatdag is voor de bouwvakkers en het een komen en gaan is van busjes. We gaan dus maar voor de hamburger deze keer en ik luister naar het dialect van iemand die me heel erg herkenbaar voorkomt als die van ome Ad, die hier in Brakel woont. Goed gevuld wandelen we verder over de Waaldijk, via de uiterwaard en dan naar de Meidijk die het oosten van het westen van de Bommelerwaard scheidt, van Waaldijk tot Maasdijk. Het is niet meer dan twee kilometer, als het dat al is en voor we het weten lopen we door de blubber van een uiterwaard van de Maas, kijken uit over het water naar Veen waarboven de zon door de wolken prikt. We realiseren ons dat dit de laatste keer is dat we op Hollandse bodem staan, op graspaden lopen tussen de koeien, met molens en verre horizonten. Aalst ligt om de hoek, onze chauffeur komt ons hier ophalen (Bret moest in Kerkdriel zijn en pikt ons op de terugweg op). Met deze laatste tocht is het pad in Nederland echt afgerond, de eerste 500 km liggen achter de rug, wat een end is dat zeg en toch is het heel vlot gegaan. We zijn echt gaan genieten van Nederland, het mooie lege Holland, de indrukwekkende grote rivieren, de prachtige natuurgebieden van Brabant en het golvende Limburgse heuvelland. Jon is onder de indruk van de hoeveelheid onverharde wegen en de natuur, dus we kunnen met recht zeggen dat we nu al een geslaagde tocht hebben gelopen. Maar Compostella is nog ver weg, nog 2300 km volgens de wijzer die we tegenkwamen al is er niet DE weg naar Compostella. Wij gaan in ieder geval wat omlopen, gaan na Berneau richting Weiswampach die onze nieuwe uitvalbasis gaat zijn totdat we de grens over gaan van Luxemburg naar Frankrijk. Wij hebben veel zin om de Ardennen in te gaan maar met mooie herinneringen aan Nederland.