20 - Pad geen pad

Vrijdag 31 december 2021 Spa-Stavelot km 572-590

Wandelen vanuit Weiswampach betekend slapen in ons vertrouwde huisje. Van Berneau tot aan de Franse grens zullen we dit als bivak nemen en op de dag met auto en OV van en naar de route reizen. Tot nu toe aten we drie avonden een maaltijd in het huis (pasta rode saus, pizza en friet. Niet erg hoog scorend op de schijf van vijf, toegegeven) en keken we er drie van de 80+ DVDs die Jon had meegenomen. Films kijken is tegenwoordig een online bezigheid, met Netflix, Videoland and Google Films maar zo niet in Weiswampach. Het huisje is een soort tijdruimte capsule, waar nog een fax apparaat naast de telefoon met draad staat, boven wacht een Senseo apparaat geduldig op een gebruiker. Winnie de Pooh vorkjes en lepeltjes liggen er nog naast een klantenpas van een winkel die al lang niet meer bestaat. Wifi is er niet en dat maakt het huisje eigenlijk wel zo leuk. Er wordt hier wat afgelezen, spelletjes gedaan, uitgeslapen, gewandeld. Zo ook nu. Na de maaltijd keken we achtereenvolgens Paradysio, True Grit en Blow. Supergoede films dus ook voor de komende etappes kunnen we nog een en ander tegemoet zien. Vandaag een korte etappe ingepland omdat we een beetje op tijd weer in Nederland wilden zijn vanwege Oudjaarsavond. Ook al liggen Spa en Stavelot maar 12 km van elkaar vandaan, as the crow flies, toch doe je er met het openbaar vervoer een uur en drie kwartier over. Dat gaan we dus niet doen. In de auto van Spa naar huis gisteren had ik al een taxi geregeld. Om mijn conversatie wat te stroomlijnen had ik de Frans zinnetjes al uitgeschreven: Bonjour, nous voulons un taxi demain a neuf heur , depart a Stavelot a rue des Iles et destination Spa La Gare. Maar ook: Parlez vous Anglez. Nou dat deed de persoon die opnam niet en ze legde acuut de telefoon neer. Dertig seconden later klonk een vrolijk: Hello! En kon ik in het Engels onze taxi regelen.

Vanaf het station loop je langs het plein, de casino en de grote huizen, maar als snel lieten we het dorp achter ons en gingen we de heuvels in. Weer zo’n kuitenbijtertje, die eindigde bij net zo’n mooi loofbos met riviertje als gisteren aan het einde van de route, over de Promenade des Artistes die 5 keer over het riviertje heen gaat via mooie houten bruggetjes. Nog steeds omhoog en omhoog, en nog verder omhoog. Uit het loofbos en in een naaldbos, heel groot en heel leeg met lange lange blubberige wegen en zonder wandelaars. En nog verder omhoog tot het bos op hield en we op de vlakte stonden van de Hoge Venen, een van de hoogste delen van Belgie en kleddernat. Over een vlonder, die stond soms onder, liepen we een Pelgrimsloopje naar de uitkijktoren. Bij de toren en op het pad richting de toren kwamen we meer wandelaars tegen dan de hele rest van de dag. Moeders op Ugs, kinderen op gymschoenen die angstvallig de plassen ontwijken en vaders die een beetje jaloers naar de twee zwijgzame wandelaars met baggerpoten kijken. De wind was fris, het uitzicht enorm ver. Boven op de uitkijktoren konden we de rookpluim van de kerncentrale van Tigne zien, die ligt 45 km verderop. We zagen ook de kolenberg bij Retinne, het dorpje waar we twee dagen eerder met Mattie geluncht hadden.

Eenmaal weer op pad ging het pad naar beneden, wat lekker loopt, tenminste als je ook door kan lopen want het pad was dat niet. Een pad dus.  Niet. We konden door het ontbreken van bomen zien dat er soort van tracé was, maar aan de ondergrond waarop we liepen was het verschil tussen het moeras van de Hoge Venen en het pad niet echt onderscheidend. Al hinkstapspringend liepen we een paar kilometer door de blub, heel blij te wezen met onze waterdichte hoge wandelschoenen. Langzaamaan daalden we af maar het lieve dorpje Andrimont en daarna naar Ruy waar we naast de rivier onze boterhammen aten en nieuwe energie op deden om een metertje of driehonderd te gaan stijgen want Stavelot was niet ver meer maar lag wel precies aan de andere kant van de heuvelkam. Nou ja, het gaat wennen, dus een dik uur later liepen we fluitend Stavelot binnen, gingen door het grappige tunneltje waar een riviertje stroomt naast het voetpad en liepen het mooie centrum van Stavelot in. De abdij van Stavelot is de blikvanger, maar het monument voor de slag om Stavelot was voor ons het meest interessant. De slag om de brug over de Amblève was een beslissende in de Battle of the Bulge (bulge is een uitstulping, de Duitsers probeerden die uitstulping te forceren om Antwerpen in te nemen). Naast die brug stond onze auto die ons vervolgens vlot weer naar het noorden bracht maar ons over een tijdje weer terug kan zien.